Όταν ακούτε τη λέξη «ελιά», τι σας έρχεται στον νου;

Εγώ θυμάμαι τους ελαιώνες του παππού μου, την οικογένεια σύσσωμη να μαζεύει τις ελιές από τα δίχτυα, εμάς, τότε παιδιά, να τρέχουμε τριγύρω, θυμάμαι τη μυρωδιά του ξύλου, της ώριμης ελιάς, τη γεύση του λαδιού στο φαγητό, τη ρακή με τις ελιές και το φρεσκοφουρνισμένο ψωμί που έτρωγαν οι άντρες, κι άλλα πολλά…

Η ελιά ήταν, κι ακόμα είναι, σύμβολο για εμάς. Ήδη από την Αρχαιότητα λάτρευαν αυτό το δέντρο, αποδίδοντας του θεϊκές ιδιότητες, κι όχι αδίκως. Οι αρχαίοι ποιητές εξυμνούσαν τη δύναμη, την ομορφιά και τον καρπό του. Τα κλαδάκια του χρησιμοποιούνταν ως σύμβολο ειρήνης σε περίοδο πολέμου και ως φόρος τιμής στους νικητές των αγώνων. Tα προσέφεραν, επίσης, σε θεούς κι επίτιμες προσωπικότητες ως σύμβολο ευλογίας. Μπορεί πλέον να μην αποδίδουμε τέτοιες θεϊκές ιδιότητες σε αυτό το δέντρο, αλλά ακόμα το χρησιμοποιούμε σε ποικίλες ιεροτελεστίες όπως είναι η βάπτιση κι ο γάμος, διατηρώντας κάπως τη μαγεία του.

Η χώρα μας είναι ευλογημένη, γιατί δεν υπάρχει σημείο μέσα στα σύνορά της που να μην ευδοκιμεί η ελιά. Έχει ρίζες βαθιά στην ιστορία και την παράδοση αυτού του τόπου. Ακόμα και στο μικρό νησί μας, την Κέρκυρα, όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου θα δεις αυτό το ασημοπράσινο χρώμα των φύλλων να απλώνεται μπροστά. Το ήξεραν αυτό οι παλιοί, κι έτσι αγάπησαν το δέντρο, κι έμαθαν πολλά από τα μυστικά του. Έμαθαν πώς να βγάζουν καλό λάδι, πώς να φτιάχνουν αγνά σαπούνια, πώς να σμιλεύουν το σκληρό ξύλο του…

Κι οι παλιοί το είπαν στα παιδιά τους, και τους έδειξαν τα μυστικά, και τα παιδιά μεγαλώνοντας αγάπησαν κι αυτά με τη σειρά τους αυτό το ευλογημένο δέντρο και θέλησαν να συνεχίσουν την παράδοση. Έτσι έγινε και με ‘μένα, όμως δεν είναι ώρα τώρα να σας πω τη δική μου ιστορία!